“Το άνθος των πόλεων”

Ο ουρανός γεμίζει όμορφα, παχιά, βόρεια σύννεφα

ο αέρας φυσάει δροσερός, υγρός

όπως μια ημιβροχερή μέρα της Άνοιξης της αξίζει

ένα παλιοειδωμένο τόξο προβάλει

σαν νέο θαύμα που δεν το ‘χα εκτιμήσει

Άσπρα ψηλά σύννεφα

Ένας τεράστιος, αραλγικός πονοκέφαλος

αστείες καταστάσεις καθημερινού θεάτρου που υπολείπεται μουσικής Κάποιος μπάσταρδος μ’ έχει χώσει σ’ αυτή τη δίνη

και στο τέλος της γραφής δεν μου πολυκακοφαίνεται

γιατί φαίνεται αστείο

Σίγουρα η ζαλάδα μου με κάνει και χάνω

όλα μοιάζουν να στροβιλίζουν σαν ένα βιαστικό όνειρο στο κεφάλι μου. Πιρουέτες ανδρικών ψευτόμπαλαρίνων που τελικά αστειεύονται

Δυικά γέλια

Κοιτάζω τις σημειώσεις μου

Τυχαία διαβάζω μια φράση: “Το άνθος των πόλεων…”