26 Ιουλ 2010

Lhasa de Sela


H Λάσα Γιορρόνα και οι αδερφές της φτιάξανε ένα τσίρκο που θα περιδιάβαινε όλη την Αμερική. Από τις άκρες της Χιλής και τα υψίπεδα της Παραγουάης, μέχρι τα πανηγύρια του Τέξας και τις καλοκαιρινές γιορτές της Καλιφόρνια. Το τσίρκο δεν είχε ζώα. Είχε μόνο ζογκλέρ, ακροβατιστές κι ένα υπερθέαμα θεατρικής έμπνευσης. "Μια τσιγγάνικη αναβίωση", δήλωνε, το αίμα που θα ήθελε να έχει. Η Λάσα στα διαλείμματα έλεγε τραγούδια μαζί με τον Υβ Ντεροζιέ που έβαζε τη μουσική στα παραδοσιακά πλαίσια των υπαίθριων τραγουδιών του Μεξικό.

Δεν ήταν παραπάνω από 22. Η φωνή της όμως είχε τη νωθρότητα και τη πικράδα που θα την κάνανε διάσημη. Hija quedate conmigo un rato..Ένα ασπρόμαυρο φεγγάρι με μια κορώνα στη μέση του που υψώνονταν καθώς περνούσανε στα όρια του New Mexico. Ένας βραδύς νυχτερινός αέρας ζέσταινε. Φωτιές καίγανε στα χωράφια με τα σπαρτά, εαρινές φωτιές για τη γονιμότητα του εδάφους, μια δοξολογία που τα ζώα κοιτούσανε αποσβολωμένα.
-Jours Tristes?
-…Non.

υγ: Για τον θάνατο της Λασα έμαθα μισό χρόνο μετά. Πέρασε 21 μήνες με το παίδεμα του breast cancer. Οι δικοί της περιγράφουν το πως προσπαθούσε με χιούμορ και δύναμη να ανταπεξέλθει. Χιόνιζε για 40 ώρες μετά την κηδεία της στο Μόντρεαλ.

(Η συγκυρία ήταν να το μάθω απο μήνυμα της G., σκληρό και πικρό. Μου ανακοίνωσε ότι έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Τώρα έχει 10 μαύρα ράμματα στον αριστερό καρπό. Η μητέρα της είναι μαζί, στην Ankara. "Καπνίζουμε μαζί" μου γράφει. Έμεινα μια μέρα αποσβωλομένος. Το μυαλό μου αδειο. Πριν δυο χρόνια θα ήμουν γεματος πανικό. Θυμάσαι πως ήταν.
Δεν σκέφτομαι τώρα. Mονάχα της εύχομαι πράγματα, και ζω ψύχραιμα για το καλύτερο. Έτσι κι αλλιώς το ανακάλυψα εχθές στο λαθραίο μου αναγνωστήριο: "..καμιά σχέση πάθους δεν επιβιώνει χωρίς τον φόβο της απώλειας..". Το βιώσαμε αυτό, έτσι δε είναι;)