...Έξω από το σταθμό Gare du Nord του Παρισιού, οι δρόμοι είναι γεμάτοι κόσμο μέσα στη νύχτα. Μετανάστες από αφρικανικές χώρες και αραβόφωνοι. Στις γωνιές του κτιρίου, φωτιές μέσα σε βαρέλια, λερά πεζοδρόμια, άστεγοι τυλιγμένοι σε κουρέλια και διαλυμένα έπιπλα. Νιώθω ανοίκεια, λίγο επικίνδυνα.. Για αρκετή ώρα ψάχνω μόνος μου να βρω πως θα πάω εκεί όπου ήταν να μείνω. Μετά ρωτάω τον πρώτο που περνά από κοντά μου. Μια μαύρη γυναίκα. “Που είναι...;” Επί ένα τέταρτο με βοηθάει να βρω τη σωστή στάση λεωφορείου. Δεν μου δείχνει απλά προς τα πού είναι. Με πάει μέχρι εκεί. Έχει διακριτικότητα και τακτ στους τρόπους της. Με ρωτάει από πού είμαι και μου λέει Grèce est Belle. Στη στάση με χαιρετάει, χαμογελώντας, προσπαθώντας να μιλήσει σπαστά αγγλικά μου λέει “καλή τύχη!”. Θυμήθηκα πριν μερικά χρόνια ίδια πόλη, ίδια εποχή και ώρα, αλλά σε φιλήσυχη γειτονιά, είχα ρωτήσει το ίδιο, μια καλοντυμένη ξανθιά γυναίκα ίδιας ηλικίας, προσπέρασε παγωμένα χωρίς να με κοιτάξει. ..Το τελευταίο λεωφορείο έχει φύγει. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Τυχαία μέσα στο σκοτάδι σταματάω κάποιον που κατηφορίζει. Προσπαθεί να καταλάβει τι ζητάω. Μου λέει να τον ακολουθήσω. Το κάνει με τον απλό, πρόθυμο τρόπο κάποιου που ξέρει και θέλει να δείξει και στον άλλον. Ανεβαίνουμε πάλι τη λεωφόρο. Μου λέει με νοήματα πως είναι πολύ μακριά να πάω με τα πόδια. Τον λένε Ahmed, Έχει φίλους που δούλεψαν στην Ελλάδα. Εγώ του λέω για τον Abdu και τη Saadia. “Vient!”. Με πάει από μια μικρή, σχεδόν κρυφή, πόρτα του Μετρό, δεν έχει αυτόματες πόρτες όπως αλλού και δεν χρειάζεται να πληρώσεις. Αλλάζουμε δρομολόγια και βγαίνουμε στο πίσω μέρος της Montmartre. Ήταν πολύ μακριά. Στη γωνιά μου εξηγεί προς τα πού να πάω. Τον ευχαριστώ, δεν χρειάζεται μου λέει, χαμογελώντας. Έστριψε πάλι και γύρισε από εκεί που ήρθαμε.

…Τυχαία, ένα μήνα αργότερα, είδα τις ειδήσεις στο δίκτυο: “..Ταραχές ξέσπάσαν πάλι, αυτή τη φορά σε κεντρική περιοχή του Παρισιού μετά τη σύλληψη Άραβα μετανάστη δεύτερης γενιάς, ο οποίος επιχείρησε να εισέλθει σε σταθμό του Παρισινού Μετρό, από αφύλακτη είσοδο χωρίς να πληρώσει αντίτιμο. Οι αστυνομικοί φέρονται να προσήγαγαν με βίαιο τρόπο τον συλληφθέντα μπροστά σε περίοικους, οι οποίοι αντέδρασαν και προσπάθησαν να τον αποσπάσουν από τους αστυνομικούς. Ειδικές δυνάμεις κατέφθασαν στη περιοχή και ακολούθησαν προσαγωγές υπόπτων και επιχείρηση-σκούπα με χρήση δακρυγόνων και μηχανοκίνητες μονάδες για την αντιμετώπιση νεαρών μεταναστών που απάντησαν με πέτρες και ξύλα..” Κατόπιν έδειχνε τον Ν. Σαρκοζί να δηλώνει με σιγουριά και έπαρση, ακούγοντας με αδημονία μια γριά κυρία που παραπονιόταν για αυτή τη κατάσταση: “Mην ανησυχείτε κυρία μου και θα τα κανονίσουμε αυτά τα παλιοτόμαρα..” Παλιοτόμαρο…;

(Παρίσι, 03.2007)