21 Ιαν 2007

Για τις κινούμενες Πόλεις


Απο την Μαύρη Άνοιξη:


"..Η πόλη είναι αξιαγάπητη όταν αρχίζει ο γλυκός αχός του θανάτου. Ζωή πρόκληση ενάντια στη φύση, η ζωή της: ο ηλεκτρισμός της, τα ψυγεία της, οι ηχομονωμένοι τοίχοι. Κουτί πάνω στο κουτί, υψώνει στεγνούς τοίχους, με λάμψη βαμμένων νυχιών και φτερά που κυματίζουν στο ρυτιδιασμένο ουρανό. Εδώ στα βάθη των φερέτρων μεγαλώνουν αιώνια λουλούδια σταλμένα με τον τηλέγραφο. Κάτω στις κρύπτες του ποταμίσιου βυθού φλέβες χρυσού. Μια αχτινοβόλα μαρμάρινη έρημος με τηλέφωνα που χτυπούν δυνατά.

Νωρίς το βράδυ, την ώρα που ο θάνατος κροταλίζει την ραχοκοκαλιά, το πλήθος μετακινείται συμπαγές, αγκώνα με αγκώνα, κάθε μέλος της μεγάλης αγέλης οδηγημένο από μοναξιά. Στήθος με στήθος μπροστά στον τοίχο τον φτιαγμένο από εγώ, την ματαιότητα, την απομόνωση, σαρδέλα πάνω στην σαρδέλα, ζητώντας όλοι το παγκόσμιο ανοιχτήρι της κονσέρβας. Νωρίς το βράδυ. Όταν το πλήθος ραντίζεται με ηλεκτρισμό. Όλη η πολιτεία ορθώνεται στα πισινά της πόδια και συντρίβει τις πύλες. Μέσα στον πανικό, ο αφηρημένος άνθρωπος χωρίζεται απ’ τον τεφρό του εαυτό και στροβιλίζεται μέσα στ’ αυλάκι της μοναξιάς του…

..Είναι τόσο όμορφος ο χειμώνας της ζωής, με τον ήλιο να σαπίζει μακριά και τους άγγελους να πετούν προς τον ουρανό μ’ εκρήξεις φωτιάς στα πισινά. Αργά και συλλογισμένα περπατάμε μέσα στους δρόμους... Σήμερα ακόμη με συντροφεύει μια μικρή στιγμή Προόδου και Εφεύρεσης, καθώς ανηφορίζω το δρόμο προς την κορφή του βουνού. Αύριο κάθε πόλη του κόσμου θα καταρρεύσει. Αύριο κάθε πολιτισμένη ύπαρξη πάνω στη γη θα πεθάνει από δηλητήριο κι ατσάλι. Αλλά σήμερα υπάρχει ακόμα μουσική δωματίου, όνειρο αυταπάτη. Τα τελευταία πέντε λεπτά... Αυτή είναι η πόλη, κι αυτή η μουσική. Απ’ τα μικρά μαύρα κουτιά βγαίνει ένας ατέλειωτος ποταμός ρομαντισμού, που μέσα του θρηνούν κροκοδείλια..

Και τώρα σας αφήνω και την άγια σας ακρόπολη. Εγώ πάω τώρα να κάτσω πάνω στη κορφή του βουνού, να περιμένω άλλα δέκα χιλιάδες χρόνια, ενώ εσείς θα αγωνίζεστε να φτάσετε στο φως. Ελπίζω πως για τούτο το βράδυ θα μπορούσατε να θολώσετε τα φώτα, θα μπορούσατε να κατασιγάσετε τα μεγάφωνα. Αυτό το βράδυ θα μ’ άρεσε να σκεφτώ λίγο εν ειρήνη και ηρεμία. Θα μ’ άρεσε να ξεχάσω λίγο πως συνωστίζεστε γύρω από την κηρήθρα σας των πέντε και δέκα σεντς.

Αύριο εσείς μπορείτε να φέρετε την καταστροφή του κόσμου σας. Αύριο μπορεί να τραγουδάτε στον παράδεισο πάνω από τα καπνίζοντα ερείπια των πολιτειών του κόσμου σας. Αλλά απόψε θα μ’ άρεσε να σκεφτώ έναν άντρα, ένα μόνο άτομο έναν άνθρωπο χωρίς όνομα ή χώρα, έναν άντρα που τον σέβομαι γιατί δεν έχει τίποτε το κοινό μαζί σας – ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ. Απόψε θα συλλογιστώ αυτό που είμαι.."

Henry Miller

Villa Seurat-Paris

1934-35

Για τις κινούμενες πόλεις

(κάθε μέρα που περνάει χωρίς…)