Το θείο τραγί του Σκαρίμπα
“..Όλοι οι άνθρωποι είναι καταγραμμένοι και ήσυχοι. Βρίσκονται καταχωρημένοι κανονικά στα βιβλία με ημερομηνίες και ονόματα.. Ενώ εμείς όλο από πάνω ερχόμαστε και δείχνουμ’ αόριστα. Είναι τα πιστοποιητικά μας αμφίβολα, είναι οι δρόμοι μας γρίφοι. Άγραφη είναι η ληξιαρχική μας σελίδα. Άγραφη αφού δεν μας γνώρισε και μήτε την ξέρουμε. Την αξιοπρέπεια, την τιμή, το δικαίωμα, τα κάνουμε εμείς λαθρεμπόριο γιατ’ είναι μονοπωλημένα τα είδη τους. Κυκλοφορούν χωρίς τα ένσημά τους στα χέρια μας τα’ απαγορευμένα αυτά πράγματα. Τάχουν αυτοί κάνει φίρμα τους. Τα βάζουν και στα εμπορικά τους ταμπέλα. Ο Θεός: είδος οικόσημο. Η αρετή. Σπεσιαλιτέ-ειδικότης… Μα ποιος θα μπόραε να ψήσει αντάμα τους κάστανα. Μητ’ ο διάολος… Να. Για δαύτο γυρίζουμε. Είμαστε της ζωής μεις οι μούργοι..Εμείς καλλιεργούμε μόνο από έρωτα προς την ελευθερία το ψέμα-ένα ψέμα όλο ποίηση, μιαν αναποδιά όλην οίστρο-ενώ αυτοί είναι αυτόδουλοί του και σκλάβοι του…
Να, γι’ αυτό γκιζιρνάμε. Μήτε σπείρουμε, μήτε θερίζουμε γιατί για μας είναι τα χώματα μπρούτζινα και νικέλινη η γη μας. Τα Έθνη, οι πολιτείες, οι τόποι, δεν έχουmε σύνορα στον δικό μας τον χάρτη και τα δυο ημισφαίρια μας πέφτουνε λίγα. Η ζωή μας δεν ανέχεται όρια. Εμείς ένα σύνορο ξέρουμε: της ζωής και του θανάτου. Μια πατρίδα γνωρίζουμε: των σολών μας το πάτι. Είμαστε εμείς οι πολίτες του απείρου, κ’ έχουμε και μεις μια σφραγίδα: τον πάτο μας. Μ’ αυτήν σφραγίζουμε μεις τα πιστοποιητικά της τιμής των..”
Και γιατί στα λέω όλα αυτά ενώ είχα καιρό να σου μιλήσω και παρότι χαρούμενος και χορτασμένος φίεστα, κρασί και κορμί; Γιατί πήγα και τον είδα, μετά απο δώδεκα χρόνια τον παππού τον Πλοίκα, και έπεσε πάνω μου σαν άσθμα ότι είδα. Αυτόν και τα 11 τραύματα και τα 50 χρόνια εξορία, και το στομάχι του τον τρύπιο που πεσε στην αυλή με τα αίματα και δεν περνούσε κανένας. Και η κυρά στο κρεβάτι κατάκοιτη με τα πόδια. Και την είδα ακόμα την φλόγα στα μάτια του ωστόσο. Και έκανε τις χαζοπουστιές της μπουρζουαζίας να δείχνουν άξιες μιας φάπας μόνο.
Αλλα με συγχωρείς. Υπόσχομαι να'μαι αντικειμενικός και να πω την ιστορία του μαζί με κάμποσες άλλες. Και πιο σημαντικό, να σου πω για κείνα που θαθελε να ακούει κι αυτός. Για την συντροφιά και τις γιορτές των τρελλών που κρατάν λίγο. Θα στα πω λίγο αργότερα. Γύρισα τώρα.
