Το παλιό στρατόπεδο

Το κτίριο είναι παμπάλαιο και στους τοίχους του συμβαίνει κάτι αηδιαστικό. Όταν παίρνει και βραδιάζει χιλιάδες σκουλήκια βγαίνουν από μικρές τρύπες στην μεριά που κοιτάει προς την είσοδο. Μικρά μαύρα σκουλήκια με δυο κεραίες που όταν τα πατάς κάνουν ένα αηδιαστικό ξερό ήχο και βρωμάν. Κάνουν τους τοίχους να μαυρίζουν. Μαζεύονται έξω από την κεντρική πόρτα και ζητούν να μπουν στο φως. Κρέμονται από τις κάσες και πέφτουν πάνω σου όταν περπατάς. Κινούνται με ευλυγισία στο πάτωμα και μαζεύονται στις γωνίες. Είναι παντού. Κατευθύνονται σαν φορτηγά τις ερήμου προς όλες τις μεριές. Ανεβαίνουν τα παπούτσια μου, γεμίζουν τις μπλούζες μου. Τρυπάνε το κρανίο μου και μπαίνουν μέσα αφήνοντας με να ουρλιάζω. Υφίστανται σαν επίκτητη ανωμαλία της φύσης, σαν εμπάθεια για τη βρωμιά που γεννάται απ’ οτιδήποτε μεγαλεπήβολο αφήνεται να παλιώσει. Όπως αυτό το παλιό στρατιωτικό κτίριο.

Την άλλη μέρα τα βρίσκουμε νεκρά κατά χιλιάδες μαζεμένα σε σωρούς που απομακρύνονται με το φτυάρι. Απομένουν άμορφη τσαλαπατημένη μάζα που μαυρίζει το πάτωμα. Ζούμε μαζί με τα σκουλήκια. Μετά από λίγο καιρό λόγω φόρτου εργασίας δεν τα δίνει κανένας σημασία. Γίνονται κομμάτι του προγράμματος.