16 Μαΐ 2007

Ο αγαπημένος


Το είπαν και οι ειδήσεις….

Αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο είναι που επιβεβαιώνεται η καραφοβία μου, ότι το ένιωσα πριν χρόνια να έρχεται και τώρα είναι εδώ. Έχει κάτι πικρό να επιβεβαιώνεται η χειρότερη πρόβλεψη σου. Και βλέπω ανθρώπους γύρω μου να τους πιάνει η καραπελπισάρα που την είχα φιλενάδα πριν χρόνια, γιατί τώρα εγώ κάνω παρέα με τον κυνισφόβο.

Είναι μέρες, βδομάδες τώρα που δεν μιλάω, είμαι ένας άλλος. Με λένε Καθεμέρας. Κάνω γνωστή διαδρομή. Ξυπνάω, πάω εκεί που πρέπει, πάω μετά κλέβω το σουπερμαρκτ και μετά πάω κοιτάω τον τοίχο. Α, αγκαλιάζω σαν κρετίνος και ζω σαρκική ευτυχία. Σε όσους με έχω κοινοποιήσει τα καθέκαστα με καμαρώνουν ότι έχω βρει άκρη και όλα καλά και με χαρτιά εντάξει. Όλα εντάξει είναι, αλλά όχι για μένα, ούτε για την επόμενη ανάσα μας.

Ήξερα κάποτε ότι υπάρχει ομορφιά και μαγεία και τώρα έχουμε χαθεί και γνωρίζω φίλες της και γνωστούς. Την είδα να περνάει περαστική και δεν με μίλησε. Όταν έχω όρεξη βγάζω εντάξει νότες, γίνομαι και νορμάλ άμα λάχει. Όταν σταματάει η παραπλάνηση ωστόσο και πέφτει η σιωπή, βγαίνουν τα μαχαίρια και οι μουγκοί λύκοι βόλτα..

Ρε πούστη, ούτε το προνόμιο να πανικοβάλλομαι δεν έχω πια…

Άκου λοιπόν πως τα λέει:

Άνθρωποι λυπημένοι

Δεν ξέρουν από πού έρχεται η λύπη τους

Άνθρωποι ευτυχισμένοι

Δεν ξέρουν από πού έρχεται η ευτυχία τους

Άνθρωποι που ψάχνουν δεξιά ή αριστερά

Δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το δεξί από το αριστερό

Άνθρωποι που λένε πáντα “Εγώ και δικό μου”

Δεν ξέρουν τι είναι “Εγώ” και τι θα πή “δικό μου”

Μεβλανά τζελαλαντίν Ρουμί