Υπόσχομαι

-Tην ιστορία ενός μπουλουκιού από ανθρώπους σε πορεία, γυναικόπαιδα κι αντάρτες, τέλη '48, από τα ορεινά της Λάρισας στα αλβανικά σύνορα, να ξεφύγουν. Η κάθοδος των μυρίων. Αφήγηση που μ' έκοψε. Δεν έχω ποτέ ξαναδιαβάσει κάτι τέτοιο. Αφήγηση αντάρτη, βιβλίο που έβγαλε μόνος του, κατεγραμμένο απ' ένα λόγιο φίλο του. Από τα ίδια μέρη, όπου περπάτησα, γι' αυτό ίσως. Μαζί και δυο κουβέντες που μου 'πε ο παππούς ο Πλοίκας όταν 76 χρονών γύρισε από Ρωσία με τη κυρά και δουλεύαμε μεροκάματο στα συνεργεία στα ραντίσματα, πριν σπουδάσω. Πριν 10 χρόνια, δεν είχε σύνταξη. Ούτε κλαψουρίσματα. Έφτιαχνε τον βόθρο στο σπίτι που είχε ερημώσει μόνος του. Τέτοιος άνθρωπος. Όταν γυρίσω θα πάω να δω αν ζει.

-Τι έγινε πριν ενάμιση μήνα σε ένα μέρος με περίεργο όνομα στη Θεσσαλονίκη. Κατέβηκα για λίγο με λεφτά άλλων. Με περιέλαβε η Ε. και φυσικά ότι την περιλαμβάνει υπόσχεται εμπειρία. Σκηνικό, μαγαζί που δεν πας, έχει μουσική κι ένα ετερόκλητο πλήρωμα ανθρώπων σε παράσταση που ούτε ο Φασμπίντερ δε θα έστηνε έτσι. Μακάρι να γίνω Μπακόλας να το πω καλά.

-Το πως ο παγετώνας Myrdalsjokul στην Ισλανδία είναι γίγαντας που κατεβαίνει αργά, ασπρόμαυρος, τέφρα, με χίλια μάτια, έχει οντότητα και αργοπεθαίνει από την κλιματιζόμενο εφιάλτη. Στο σημείο όπου μπορείς να ακουμπήσεις το ακρονύχι του σχηματίζεται ένα μαύρο ποτάμι ενώ γύρω λειχήνες κάνουν το τοπίο κιτρινοπράσινο. Του έπαιξα στη φλογέρα μια μουσική από 'κει που είμαι. Θέλω να νομίζω με κατάλαβε.

-Αν ποτέ βρω ευφράδεια, να πω για το τι Γαύδος αλλιώς μη πω τίποτα. Μέχρι τώρα βγαίνει μόνο καμιά φορά αργά το βράδυ, που το έχω βουλώσει νοητικά για καιρό και σε παράσυρση, σκοτάδι, αλκοολοκαπνούς, όταν ακούει ωραία. Μέχρι τώρα μόνο έτσι αναπαράγονταν.

-Κάποια στιγμή να ν' αρχίσω να τηρώ υποσχέσεις