Η Μ. ανεβαίνει τους αμμόλοφους του Μαρόκου..

Συνέβη στα 1200 μέτρα. Εννοείται θα πηγαίναμε για απομόνωση, όμως μπήκα στο μαγαζί του Γιάννη την ώρα που παίζανε στην τηλεόραση οι ειδήσεις. Αυτό που είδα ήταν την Μ. στην οθόνη, να βαράει έναν δημοτικό σύμβουλό. Ήταν κι όλοι οι άλλοι εκεί. Ο Μπ. είχε ματώσει από την μπουνιά ενός τραμπούκου και ο Σ. είχε τα γκρίζα μαλλιά λυτά και σπρώχνονταν. Πιο πίσω φαινόταν ο Αν. Τα μισά από τα άτομα που έπαιρνε η κάμερα ήταν από το περιβάλλον του περυσινού χρόνου.

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η μυρωδιά του squαt-δωματίου της Μ. Τεράστια τροπικά φύλλα στο τοίχο και τα κομμάτια από κοράλλι στο παράθυρο, είχα πάρει ένα. Φωτογραφία 17αρα, μαλλί λωρίδα φιλάει ένα κορίτσι σε κάποιο παρατημένο άλμπουμ. Τα δραγς από καιρό κομμένα. Μουσική Posse σε τρεις γλώσσες. Υγεία τώρα. Τρέξιμο κτλ. Και μια διατριβή για την κοινωνική ληστεία που μαζί με τον τρόπο που εκφράζονταν δεν μ’ άφηνε αμφιβολίες περί οξύνοιας. Μαζί και μια αλαζονεία που την είχε κληροδοτημένη από το γεγονός ότι μιλούσε τρυφερά στους παππούδες της για να την πληρώνουν τα ταξίδια.

..βγήκα από το μαγαζί χωρίς να πάρω τίποτα κι άρχισα να περπατάω πάνω στο χιόνι, μέσα στο άδειο χωριό. Οι άλλοι περιμέναν στο μισοχαλασμένο τζάκι του πατρικού, αραγμένοι κι ωραίοι. Άδικα περιμέναν.

(Ακριβώς ένα χρόνο πριν η Μ. ήταν δεν ήταν πια παρά μια κατάσταση στο μυαλό και μια ανάρρωση από το γεγονός ότι συνταίριαζαν τα χνώτα μας όσο κι ένα κοπάδι τίγρεις στην πίσω αυλή. Με τον κολλήτό Ν. τα βρήκανε αμέσως και το περίμενα. Ταιριάζανε στην καφρίλα. Η Aλ. το είχε σκοπό έτσι κι αλλιώς να διακόψει από πάρτη του. Τι σημασία έχει έτσι κι αλλίως..)

..και η Α. ξαναζωντανεύει επί πληρωμή αγγέλους σε παλιές εκκλησιές

Η μόνη σημασία που έχει είναι ότι Κυριακή απόγευμα έχω πάρει να διορθώσω συναισθηματικές οφειλές. Και η Α. ήταν το μέλος της παράστασης που τελείωσε πέρυσι τέτοιο καιρό. Μέσα σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο βαμμένο γαλάζιο τεράστιο, μ’ ένα aλεξίπτωτο ανοιχτό να μας σκεπάζει. Σε στιγμές που οι γυναίκες συγγραφείς της πόλης της θα χρησιμοποιούσαν ως υλικό μυθοπλασίας.

(Ήταν δίπλα, σε όλη την φάση με το χάρισμα της ευαισθησίας και της διακριτικότητας να ακούει χωρίς να αναπαράγει. Και να γινόμαστε παροδικοί εραστές και φίλοι. Με συμπάθεια που δηλωμένα το έλεγε πως δεν ήξερε πόσο θα κρατήσει και ότι θαρθει η στιγμή που θα χάσουμε επαφή.)

Κι κατόπιν υπάρχουν τα σημαντικά γεγονότα του ότι η εποχή του κυνισμού έληξε με τ’ όνομα που αρχίζει από G. Τη στιγμή που ήμουν έτοιμος να λυγίσω. Και το ότι η Α. μου είχε πει μια ιστορία της κοπελιάς 17 χρονών μοντέλο στο σχέδιο που πήγαινε:

“..πολύ όμορφη, με μακριά ξανθά dreadlocks, τη τελευταία φορά που είχε δουλέψει, γυμvό σχέδιο, και την ζωγραφίζαμε.. δε έβλεπα τι ζωγράφιζα μέχρι που κοίταξα το τελικό αποτέλεσμα. Το πρόσωπο που είχα κάνει ήταν μιας γριάς, γερασμένο και κουρασμένο… Με έκανε να δακρύσω και δεν την άφησα να το δεί...” Έβγαλε και μου έδειξε το σχέδιο. Έτσι ήταν. “..Μετά από κείνη την ημέρα δεν ξαναήρθε. Μάθαμε πως πέθανε από οverdοse...”

Και τέλος ότι πέρυσι μετά το πάσχα η Α. μου ‘πε ότι ήταν έγκυος. Ο τύπος το είχε ακούσει και είχε φρικάρει. Τον γνώρισε τυχαία κι ενώ με τον δικό της ήδη υπήρχε το σύνθημα της ελευθεριότητας. Η Α. καραγούσταρε και χαμογελούσε. Είχε βρει τον ρόλο της και της προσέδιδε σταθερότητα. Μετά απλά χαθήκαμε και φύγαμε. Και έπρεπε να βρω τον Θ. τυχαία κάτω, λίγο πριν να φύγω, για να μου πει ότι γέννησε τελικά. Και Κυριακή το απόγευμα παίρνω τηλέφωνο για να το σηκώσει.

-Α.;

-Ποιος είναι;

-Τι κάνεις;

-Ωραία, ποιος είναι;

-Αγόρι ή κορίτσι; Πες μου..

-Κορίτσι! Μα ποιος είναι..;!

-..Ο σάντα κλάους, άλλά άργησα λίγο φέτος..

-….!! Μα που είσαι;! Όλα καλά; Πως τα περνάς εκεί..; κτλ κτλ

-Πήρα να δω τι κάνεις…

…Δεν μένεις πια στην κατάλnψn. Πιάσατε δωμάτιο με ένα παλληκάρι. Τη στιγμή που μιλάμε θηλάζεις το μωρό. Κι αν θες να ξέρεις Α. σε καμαρώνω. Και να σου πω από το τηλέφωνο που και ποιος είμαι πια δεν θαταν τόσο εύκολο...

…Ούτε το ότι αυτή η ζωή τρέχει κομήτης και πρέπει να βγάζω το κεφάλι κάποια στιγμή απ’ έξω και να θεωρώ τι γίνεται πέρα από την τριστέθα κοτιδιάνα και ότι άλλο. Και να παράσχω το δείγμα αγάπης που σου αναλογεί ελπίζοντας ότι αργότερα που θα κλείσεις το τηλέφωνο με τα εσκεμμένα λόγια καθημερινής χρήσης, να νιώσεις μια κάποια εκτίμηση να ρέει προς το μέρος σου, σαν φόρος τιμής για τα γεγονότα του κάποτε, που περικλείονταν από θάλασσα. Κάποιο τοπίο ομορφιάς που δεν κατέχεται πια. Και τώρα μισοηθελλημένα κοιμάμαι μόνος μου και πραγματεύομαι την κάθε μέρα έχοντας κάνει πια όλα όσα ήθελα να κάνω. Όχι όμως και τα πιο απλά από αυτά.

Γεια σου Α., γεια σου Μ. Το ρευστό κυλάει, δεν έχω ιδέα για πού, αρκεί να κυλάει και να περιλαμβάνει ότι το φτιάχνει άξιο. Καληνύχτα. Κυριακή βράδυ που η ζωή κάθεται κι ακούει την ανάσα της.